Kar tanelerinin anavatanıydı.

Bulutları çoğu zaman 

Kuş bakışı seyrettim.

İşte böyle bir  yerdi ve 

bu ilçenin J.Komutanıydım.

İki metre kar vardı o gün

Kar aracıyla gittiğim 

Hizmet binamıza 

Bu kez yaya gideyim dedim

Tek kişilik kar bir patika 

Gökyüzünden başka ben varım 

Algın ve dalgın yürüyorum.

İlerde bana doğru gelen 

İlkokul çocukları gördüm. 

Hepsi sıra sıra 

Elleri titriyor

Yüzleri ayaz yanığı 

Üstte yok başta yok 

Bezden çantalar 

Çorapların üzerine giyilmiş 

Poşetler ve naylonlar

Bazılarında cızlavat!

Kara  yaslanarak kenara çekildim. 

Bir geçti iki geçti derken 

Üç ve dördüncü çocuğu durdurdum.

Uzak mahalleden ilçe merkezindeki 

İlkokula geliyorlardı. 

Akşama dönüyorlardı. 

Öğlen ne yiyorsunuz dedim 

Bazılarının bir somun azığı

Bazılarının hiç bir şeyi yoktu. 

Fakirlik başa belaydı anlayacağınız.

Çok üzüldüm çok

Hemen geri döndüm 

Doğrudan kaymakamın yanına 

Gördüklerimi anlattım 

Hemen birşey yapmamız gerek dedim 

Kaliteli adamlı hemen yapalım dedi.

Bir kaç gün içinde 

Bütün okullardaki  

Ayakkabısı, giysisi  olmayan çocukları 

Tespit ettirdi 

İhtiyaçlar toptan  alındı  

Bir ilkokulun zemin katını bulduk 

Oraya ocak kazan 

Masa sandalye temin ettik 

Fırıncıyla anlaştık

Sosyal Yardım Vakfının ücretini verdiği 

Bir de aşçı bulduk 

Dışardan gelen çocuklara 

Her öğlen 

Çorba yemek onu da hallettik 

Ve bütün bu ihtiyaçlar için 

Mahalli imkanları kullandık 

Sonra rahat bir uyku çektim.

O çocukların  aynı yerden 

Gıcır gıcır ayakkabılarla 

Çantalarla gülerek geçişini izledim.

Diyeceğim eski Türkiye’de 

Belki imkan yoktu ama

Adam gibi adamlar vardı.  

Kadın gibi kadınlar da çoktu.

Bu ülkenin yoksulluğu ve 

Krizleri hiç bitmedi 

Biteceğide yok 

Yıl 2023 oldu 

Fiziki şartlar iyi oldu 

Ancak bu kahrolası yoksulluk 

Milletin boynunu büküyor

Ve öğrencilere öğle yemeği 

Devlet millet sorunu oldu 

Çok yazık!

Diyeceğim kim elinden ne geliyorsa 

Onu yapsın, çocuklar aç kalmasın!

Hepsi bu!