Ömer Uzuner...

Çok değil 15 yıl ancak olmuştur,

O özel ve çok güzel insanı tanıdığımdan beri.

Yakından tanımam ise son dört beş yıl ancak…

Son iki yıl ise aynı masayı paylaşarak,

İnandığımız dava için birlikte çalışarak…

Birlikte çalıştığımız sürece her saat,

Ben bunu da bilmiyormuşum...

Ne kadar da yanlış bakıyormuşum dediğim konular oldu.

Her zaman yeni bir şeyler öğretti O bana …

Böyle programlarsak diyerek başlayıp,

Ardından gelecek olasılıkları da sıralamak ve planlamak…

Zaman nasıl kullanılırsa verimli olacak ve yetecek bilmek,

Kaç kişinin bu kadar öngörü ile hesaplayabileceği bir iştir?

Çabucak sinirlenip bağırıp çağırması ardından,

Aynı hızla duyduğu pişmanlık…

Kalp kırdım korkusu ve nasıl düzeltirim telaşı.

Sinirlendiğinde arı ve kovan muhabbeti açınca,

Yatışıp tebessümle her şeyi bir anda unutması

Makam, mevki hava ya da gösteriş bilmeyişi,

Umursamayışı…

Köylere duyduğu sevgi, özlem,

Köyler için hizmete doymayışı…

Evlatlarına, torunlarına, ailesine sevgisi,

Babalığı ile örnek aile reisi...

Her şeyi planladın Ömer Ağabey,

Ama bu hastalık ne planda vardı ne programda…

Bir an önce sağlığına kavuşmalısın !

Bu plana itirazım var, hiç beğenmedim.

Olmaz, olmamalı...

Sen bize de babasın, bırakmazsın...

Daha işimiz çok !

Hani bazen bir şeyler ters giderdi,

“Ben gidiyorum sen yaz programı” derdin ya.

Hah işte!

Şimdi ben sana bir program yazacağım...

En kısa zamanda yoğun bakım yerine, normal odaya

Orada başlanacak tedavi ile eve dönülecek…

Rabbim dualarımızı boşa çıkartmayacak,

Gülen yüzünü tekrar göreceğiz…

Spor salonu önünde çay içeceğiz,

Arılardan anlatacağız…

Değirmendere’den ev alacağız.

Programlar yazacağız,

Dualarımız seninle Ömer Baba...