ÇOCUKLAR AÇ KALMASIN

Kar tanelerinin anavatanıydı. Bulutları çoğu zaman  Kuş bakışı seyrettim. İşte böyle bir  yerdi ve  bu ilçenin J.Komutanıydım. İki metre kar vardı o gün Kar aracıyla gittiğim  Hizmet binamıza  Bu kez yaya gideyim dedim Tek kişilik kar bir patika  Gökyüzünden başka ben varım  Algın ve dalgın yürüyorum. İlerde bana doğru gelen  İlkokul çocukları gördüm.  Hepsi sıra sıra  Elleri titriyor Yüzleri ayaz yanığı  Üstte yok başta yok  Bezden çantalar  Çorapların üzerine giyilmiş  Poşetler ve naylonlar Bazılarında cızlavat! Kara  yaslanarak kenara çekildim.  Bir geçti iki geçti derken  Üç ve dördüncü çocuğu durdurdum. Uzak mahalleden ilçe merkezindeki  İlkokula geliyorlardı.  Akşama dönüyorlardı.  Öğlen ne yiyorsunuz dedim  Bazılarının bir somun azığı Bazılarının hiç bir şeyi yoktu.  Fakirlik başa belaydı anlayacağınız. Çok üzüldüm çok Hemen geri döndüm  Doğrudan kaymakamın yanına  Gördüklerimi anlattım  Hemen birşey yapmamız gerek dedim  Kaliteli adamlı hemen yapalım dedi. Bir kaç gün içinde  Bütün okullardaki   Ayakkabısı, giysisi  olmayan çocukları  Tespit ettirdi  İhtiyaçlar toptan  alındı   Bir ilkokulun zemin katını bulduk  Oraya ocak kazan  Masa sandalye temin ettik  Fırıncıyla anlaştık Sosyal Yardım Vakfının ücretini verdiği  Bir de aşçı bulduk  Dışardan gelen çocuklara  Her öğlen  Çorba yemek onu da hallettik  Ve bütün bu ihtiyaçlar için  Mahalli imkanları kullandık  Sonra rahat bir uyku çektim. O çocukların  aynı yerden  Gıcır gıcır ayakkabılarla  Çantalarla gülerek geçişini izledim. Diyeceğim eski Türkiye’de  Belki imkan yoktu ama Adam gibi adamlar vardı.   Kadın gibi kadınlar da çoktu.   Bu ülkenin yoksulluğu ve  Krizleri hiç bitmedi  Biteceğide yok  Yıl 2023 oldu  Fiziki şartlar iyi oldu  Ancak bu kahrolası yoksulluk  Milletin boynunu büküyor Ve öğrencilere öğle yemeği  Devlet millet sorunu oldu  Çok yazık! Diyeceğim kim elinden ne geliyorsa  Onu yapsın, çocuklar aç kalmasın! Hepsi bu!